ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ!

 Φεύγει σε λίγο ο παλιός χρόνος και ας υποδεχτούμε με αισιοδοξία το νέο Χρόνο 2022, ελπίζοντας ότι θα είναι καλύτερος από τον παλιό. Κρατάμε τις καλές στιγμές και εμπειρίες που αποκτήσαμε την περασμένη δύσκολη χρονιά και συνεχίζουμε τον δύσκολο αγώνα με την Ελπίδα ότι θα έχουμε Υγεία - Αγάπη - Ειρήνη για να αγωνιστούμε για την επιβίωση και καλύτερες μέρες προσωπικές και Εθνικές.

Ας γίνουμε αυτή τη  νέα χρονιά λίγο καλύτεροι.

Ας εργαστούμε σαν ομάδα στηρίζοντας ο ένας τον άλλο, για το καλό του τόπου μας.

Ας καταλάβουμε ότι η δική μας ευημερία περνάει μέσα από την ευημερία των γύρω μας.

 

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!!!

Συμπολίτες φίλες και φίλοι σας ευχόμαστε:

 

ΑΙΤΗΜΑ/ΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΩΝ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΔΗΜΟΥ ΠΑΛΛΗΝΗΣ

 ΕΝΩΣΗ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΓΟΝΕΩΝ & ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΔΗΜΟΥ ΠΑΛΛΗΝΗΣ             E-mail: enosi.gon.pallinis@gmail.com 

ΑΙΤΗΜΑ/ΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΩΝ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ 

Παλλήνη, 12 Δεκεμβρίου 2021 Αρ. Πρωτ. ΕΞ.05.12.2021

 ΠΡΟΣ :

Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Νίκη Κεραμέως .Υφυπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων, κ. Ζέττα Μακρή. Μέλη και Πρόεδρο του Εθνικού Οργανισμού Δημόσιας Υγείας (ΕΟΔΥ), κ. Θεοκλή Ηλία Ζαούτη 

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ:

 Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων . Κοινοβουλευτικές Ομάδες, Διαρκή Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής των Ελλήνων, Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας, Εθνική Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων Δημόσιας Υγείας (ΕΕΕΔΥ), Ανώτατη Συνομοσπονδία Γονέων Μαθητών Ελλάδας (ΑΣΓΜΕ)

 Αξιότιμη κυρία Υπουργέ, Αξιότιμη κυρία Υφυπουργέ, Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε, Αξιότιμα μέλη της Επιτροπής,

 Η Ένωση Γονέων του Δήμου Παλλήνης, μαζί με γονείς-μέλη των Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων Μαθητών Δημοσίων Σχολείων του Δήμου Παλλήνης, ζητά με την παρούσα επιστολή/ψήφισμα να επανεξετάσετε τα υγειονομικά μέτρα που ισχύουν σήμερα στα σχολεία με γνώμονα τις επιπτώσεις και τους κινδύνους που επιφέρει η εφαρμογή των μέτρων αυτών στην ψυχική και σωματική υγεία των μαθητών/τριών, αλλά και στο μορφωτικό επίπεδο μιας ολόκληρης γενιάς, τώρα αλλά και στο απώτερο μέλλον. Κατά τη γνώμη μας, τόσο με τις περσινές οδηγίες του ΕΟΔΥ (31/8/2020) όσο και με τις φετινές (10/9/2021) δεν αναδεικνύεται όσο θα έπρεπε η παρακάτω σημαντική σύσταση για την αραίωση των μαθητών στις πολυπληθείς τάξεις: «Είναι σημαντικό να ορίζονται και να συμφωνούνται σε τοπικό επίπεδο οι ακριβείς τρόποι εφαρμογής των γενικών αρχών των μέτρων προφύλαξης στα σχολεία, με πρωτοβουλία και επινοητικότητα τόσο σε σχέση με την όλη οργάνωση της σχολικής ζωής όσο και σε σχέση με την αξιοποίηση χώρων και άλλων πόρων που ενδεχομένως διατίθενται στην κάθε σχολική και ευρύτερη κοινότητα». Για καθαρά δημοσιονομικούς λόγους, η συγκεκριμένη σύσταση προσπερνάται και αντί της αραίωσης των τμημάτων, η οποία θα ήταν ευεργετική, με δεδομένο το μαθησιακό έλλειμμα που διογκώθηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας, έχουμε την επίκληση της ατομικής ευθύνης για την εφαρμογή της μάσκας και την διεξαγωγή των self test, ενώ ο εμβολιασμός και στις Σελίδα 2 από 4 μικρότερες ηλικίες παρουσιάζεται ως ο μοναδικός τρόπος για την μελλοντική αντιμετώπισή της. Η σύσταση αυτή, όπως προαναφέραμε, όχι μόνο αγνοήθηκε, αλλά αντ’ αυτού έγιναν ενέργειες και επί τα χείρω, καθώς όχι μόνο δεν αξιοποιήθηκαν άλλοι χώροι και άλλοι πόροι για την αραίωση των τμημάτων, αλλά έγιναν και πέρα από κάθε λογική συγχωνεύσεις τμημάτων, τόσο κατά την αρχή όσο και αιφνιδιαστικά 40 μέρες μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Επιπρόσθετα, υπάρχει ένα μεγάλο ερωτηματικό για το κατά πόσο η καταλληλόλητα των χώρων αυτών ήταν επαρκής αναφορικά με τα τετραγωνικά τους και τον φυσικό αερισμό τους. Εύλογα αναρωτιόμαστε λοιπόν, • πως οι αποφάσεις αυτές συνάδουν με την ανάγκη μέτρων υγειονομικής προστασίας των μαθητών σε καιρό πανδημίας; • με ποιον τρόπο οι αποφάσεις αυτές συμμορφώνονται με τις επικαιροποιημένες οδηγίες του Ε.Ο.Δ.Υ, που συστήνουν την αποφυγή συνωστισμού και την εξασφάλιση της μέγιστης δυνατής απόστασης μεταξύ των θέσεων των μαθητών; Δύο χρόνια μετά την έναρξη της πανδημίας, επιστρέφουμε στο ίδιο τραγικό σημείο, με το 4ο κύμα της πανδημίας να είναι ακόμα πιο επιθετικό, η διασπορά να μην περιορίζεται, ενώ το ¼ των ημερήσιων κρουσμάτων να αφορά μαθητές. Από εδώ, γίνεται κατανοητό, πόσο σημαντικό ρόλο στη διασπορά του ιού, έχει η οργάνωση της σχολικής ζωής. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι τα τμήματα με 25 παιδιά κάνουν τουλάχιστον 35% περισσότερες ενεργές επαφές από τμήματα με 17 παιδιά. (Σαρηγιάννης Δημοσθένης, καθηγητής Περιβαλλοντικής Μηχανικής του ΑΠΘ, https://www.ipaidia.gr/paideia/sarigiannis-protaseis-gia-ta-metra-se-aei-kai-sxoleia/). Επειδή, με βάση την κατάσταση έτσι όπως εξελίσσεται, αν δεν παρθούν ουσιαστικά μέτρα, είναι ορατός ο κίνδυνος είτε να ξανακλείσουν τα σχολεία είτε να μένουν όλο και πιο πολλοί νοσούντες μαθητές μακριά από την εκπαιδευτική διαδικασία, μέτρο απευκταίο γιατί το αποτύπωμα του αποκλεισμού των παιδιών μας από τη δια ζώσης εκπαίδευση είναι ήδη τραγικό για τον ψυχισμό τους, την κοινωνικοποίησή τους και για την μαθησιακή τους πρόοδο. Επειδή η τηλεκπαίδευση δεν ήταν απλώς ανεπαρκής. Ενέτεινε την πολύωρη έκθεση τους στην οθόνη, τους καθήλωσε σε ένα δωμάτιο, τους απέκλεισε από κάθε συναναστροφή και σωματική άσκηση. Επειδή σήμερα τα περισσότερα τμήματα έχουν μεγάλο αριθμό αδύναμων μαθητών που δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν, καθώς τα μαθησιακά κενά εν μέσω πανδημίας διογκώθηκαν. Επειδή είναι ορατός ο κίνδυνος να υπάρξει μεγάλος αριθμός λειτουργικά αναλφάβητων ενηλίκων αύριο αν δεν ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα για τη δια ζώσης λειτουργία των σχολείων, παράλληλα με ένα πολυετές σχέδιο για να αποκατασταθούν τα μαθησιακά κενά τους. Επειδή το χαμηλότερο επίπεδο μόρφωσης συνδέεται με μεγαλύτερους δείκτες θνησιμότητας και χαμηλότερο επίπεδο υγείας. Επειδή υγεία είναι «η κατάσταση της πλήρους σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας και όχι μόνο η απουσία ασθένειας ή αναπηρίας» και δεν αντέχουμε να επιβαρυνθεί άλλο. Επειδή η αποτελεσματικότητα των μέτρων καταρρίπτεται εκ του αποτελέσματος και η πανδημία αποδεικνύεται ότι δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί άλλο με μέτρα ατομικής ευθύνης αν δεν ενισχυθεί το Σύστημα Υγείας και ιδιαιτέρως η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας και δεν συνδεθούν τα σχολεία με σχολιατρικές υπηρεσίες και με σχολικούς νοσηλευτές. Σελίδα 3 από 4 Για όλα τα παραπάνω, σας καλούμε στα πλαίσια του θεσμικού σας ρόλου, να επανεξετάσετε άμεσα τα υγειονομικά και εκπαιδευτικά μέτρα που είναι σε ισχύ για την σχολική κοινότητα, λαμβάνοντας υπόψη τη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί για το καλό των μαθητών, προκειμένου να συνεχιστεί ομαλά η δια ζώσης λειτουργία των σχολείων, ελαχιστοποιώντας τις συνθήκες που εγκυμονούν κινδύνους για την σωματική και ψυχική υγεία των σημερινών μαθητών και αυριανών πολιτών. Εν αναμονή της απάντησής σας, σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων για την προσοχή σας. 

         Η Πρόεδρος                                                        Ο Γεν. Γραμματέας

         Φ. Χάρη                                                                 Δ. Γιαννάτος

Ακολουθεί το ψήφισμα και συνημμένα οι υπογραφές των γονέων μαθητών του Δήμου μας

Θλιβερή επέτειος της μαζικής σφαγής αθώων ανθρώπων ,στα Καλάβρυτα, που έγινε σαν σήμερα το 1943.

 

Η Μαίρη Τσορτέκη παραθέτει το επίκαιρο διήγημα του Γιώργου Ιωάννου, συνοψίζει την κεντρική του ιδέα και απεύχεται τη λήθη του συμβάντος

Η υπενθύμιση της θλιβερής επετείου της μαζικής σφαγής αθώων ανθρώπων ,στα Καλάβρυτα, που έγινε σαν σήμερα το 1943,μέσα από το ευλαβικό διήγημα του Γιώργου Ιωάννου ,αποπνέει συγκίνηση και δέος στον αναγνώστη.

Παράλληλα, στο δεύτερο σκέλος του το υπαινίσσεται, εύστοχα, την επικινδυνότητα της παραχάραξης της ιστορίας και την ενίοτε εσκεμμένη παραποίηση των γεγονότων, που, εύκολα, αποπροσανατολίζουν τους ανθρώπους και, συχνά, τους οδηγούν στην απάθεια και την αδιαφορία, διαμορφώνοντας ιδεολογίες αδύναμης εθνικής συνείδησης με ό,τι αυτές συνεπάγονται.

Γι αυτό κι εμείς ας μην ξεχάσουμε! Όπως ,ακριβώς κάνει κι η φύση ,στο διήγημα, που ,κουβαλώντας στους ήχους και τις εικόνες της το παρελθόν, μας το παραδίδει αυτούσιο, δείχνοντας μας τον δρόμο της ευθύνης πρόληψης και αποτροπής κάθε σκληρότητας ,που προκύπτει από οποιαδήποτε απάνθρωπη ιδεολογία.

Γιώργος Ιωάννου [Νεοελληνική Λογοτεχνία (Γ΄ Λυκείου Γενικής Παιδείας) - Βιβλίο Μαθητή (Εμπλουτισμένο) ]

† 13-12-43

[Κατά την Περίοδο της Γερμανικής κατοχής εκτελέστηκαν πολλοί Έλληνες που πρόβαλλαν αντίσταση στον κατακτητή, αλλά και αθώοι πολίτες και παιδιά. Τέτοιες ομαδικές εκτελέσεις έγιναν π.χ. στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο, στο Χορτιάτη και σε πολλά άλλα μέρη. Το διήγημα ανήκει στη συλλογή Για ένα φιλότιμο (1964).]

Φτάνω στο σημείο να πω πως ίσως θα 'ταν καλύτερα να μην είχα πατήσει ποτέ μου σε κείνο τον τόπο της ομαδικής εκτελέσεως. Κι άλλες φορές έτυχε βέβαια να επισκεφθώ τόπους μαρτυρίου ή ομαδικής ταφής· η γη της πατρίδας μας είναι παραγεμισμένη με κόκαλα παλικαριών· μα ποτέ μου δεν ταράχτηκα και δεν έκλαψα τόσο, όσο αυτή τη φορά. Αυτό ασφαλώς έγινε, γιατί την ώρα που βρέθηκα εκεί, μια γυναίκα κι ένας άντρας, αδέλφια, άνοιγαν τον τάφο του μικρότερου αδελφού τους, που είχε εκτελεστεί πριν από είκοσι χρόνια. Πλησίασα, κι όταν κατάλαβα τι συνέβαινε, σιγοκάθισα πάνω στα πόδια μου σε μιαν άκρη. Και τώρα, που η ψυχή μου έχει κολλήσει εκεί, μου φαίνεται πως θα μείνω για πάντα, σαν ένα αγριόχορτο, καθισμένος δίπλα σε κείνο τον τάφο. Και μακάρι να γινόταν έτσι.

Τότε που πρωτοζύγωσα, το σκάψιμο με την αξίνα είχε προχωρήσει. Εξάλλου δεν τον είχαν θαμμένο καθόλου βαθιά. Μάλλον γυναίκες θα είχαν φροντίσει για την ταφή του. Σε λίγο, ένα ένα, άρχισαν να ξεφυτρώνουν τα κόκαλα. Ήταν κατακίτρινα, με λίγο καστανό χώμα κολλημένο πάνω τους. Η γυναίκα, μ' ένα τσεμπέρι στο κεφάλι, σχεδόν γονατιστή, αφού τα ξέπλενε λίγο με κόκκινο κρασί, τ' αράδιαζε ευλαβικά μέσα σε μια κάσα χαρτονένια, απ' αυτές της αμερικάνικης βοήθειας. Σε όλα αυτά δεν υπήρχε τίποτα το αηδιαστικό ή το τρομαχτικό. Άλλωστε το παιδάκι ήταν δεκάξι χρονών όταν μαρτύρησε. Και πιστεύω, χωρίς αμφιβολία, πως θα έχει αγιάσει. Στο χώμα δίπλα ήταν μπηγμένο ένα κερί και στο θυμιατό σιγόκαιγε θυμίαμα. Ευωδίαζε όλος ο τόπος. Λέξη δεν έλεγαν, ούτε ακουγόταν κλάμα. Καταλάβαινα όμως πως τα μάτια τους τρέχαν, γι' αυτό έσκυψα το κεφάλι μου προς το χορτάρι και δεν προσπαθούσα, ούτε τολμούσα να τους κοιτάξω. Πολύ ήταν και που με άφηναν κοντά τους μια τέτοια ώρα.

Μονάχα όταν βρέθηκε το κρανίο, άκουσα τον αδελφό να λέει βραχνά: η χαριστική βολή. Ήταν μια μικρή τρύπα λίγο πιο πάνω απ' το μέτωπο. Είχα γίνει πια ένα με το χώμα, έτσι ένιωθα. Τώρα σκέφτομαι πως έπρεπε να προσκυνήσω, αν και είμαι τόσο ανάξιος. Κοίταζα συνεχώς ένα βραχάκι κοντά μου και τις λειχήνες του. Αυτό σίγουρα θα ήταν και τότε εδώ, και το παιδί θα το είδε· ίσως και να το ζήλεψε. Μπορεί να ήταν και κείνο το αρκετά μεγάλο δέντρο, αν και δεν αποκλείεται να έχει μεγαλώσει πιο γρήγορα, εφόσον βρήκε άφθονο λίπασμα από τόσο αίμα και τόσες εκατοντάδες κορμιά. Καλά θα ήταν να μπορούσε να μεταμορφώνεται ο άνθρωπος, όταν πέφτει σε μεγάλο κίνδυνο, ή ν' ανοίγει η γη και να τον κρύβει. Εγώ τουλάχιστο έτσι παρακαλούσα, όταν βρέθηκα σε κάτι τιποτένιους κινδύνους, που είναι ντροπή και να τους σκέφτομαι ακόμα. Πάντως, θυμούμαι πως εκείνες τις στιγμές λάτρευα και πρόσεχα, όσο ποτέ, τα άψυχα, αλλά και τα έντομα και τα φυτά και τα πουλιά. Σ' αυτό ακριβώς στηρίζομαι και πιστεύω πως έτσι θα 'νιωσε κι αυτός εκείνη την ώρα. Εξάλλου ήταν της ηλικίας μου. Δεν είναι δυνατό να διαφέρω και τόσο πολύ απ' τους άλλους. Άνθρωπος είμαι και εγώ. Κι όμως η κάποια διαφορά είναι που με καίει.

Πάνω στην κορφή του λόφου έχουν στήσει ένα τεράστιο κάτασπρο σταυρό και παρακάτω, στην πλαγιά, είναι σχηματισμένη, με άσπρες πάλι πέτρες, η ημερομηνία: 13-12-43. Λογάριαζα, όταν γυρίσω σπίτι, να ψάξω για κείνο το ημερολόγιό μου, που μπόρεσα να κρατήσω, μέρα με τη μέρα, τότε. Τι να 'γινε άραγε εκεί σε μας αυτή τη μέρα;

Κι έτσι, καθώς είχα απομονωθεί κοιτάζοντας το ρηχό μνήμα του χωριατόπουλου, άρχισα να ψιθυρίζω ανεπαίσθητα το αντρίκιο εκείνο μοιρολόγι, που μόνο τα λόγια του ξέρω και όχι το σκοπό:

Μαστόροι Καλαβρυτινοί και μαρμαροχτιστάδες,

που πελεκάτε μάρμαρα και φτιάχνετε κιβούρια,

φτιάχτε και μένα 'να καλό, καλύτερο από τ' άλλα...

Όμως ένα μπουλούκι εντόπιοι τουρίστες φάνηκε να μπαίνει μέσα στον ιερό περίβολο. Στάθηκαν γύρω απ' το ελεεινό για μια τέτοια θυσία κενοτάφιο. Φαίνονταν απ' τους μορφωμένους και δεν μπορώ να πω πως η στάση τους δεν ήταν σεμνή. Κατέθεσαν μάλιστα ένα καλοκαμωμένο δάφνινο στεφάνι και κατόπι κράτησαν ένα λεπτό σιγή. Κάποιος τους άρχισε να διαβάζει από ένα χαρτί το ιστορικό της εκτελέσεως των 1200 ανθρώπων. Ήταν τόσο ψυχρή η περιγραφή, ώστε αμέσως υπέθεσα πως σίγουρα θα τα είχε ξεσηκώσει απ' την τελευταία εγκυκλοπαίδεια. Ύστερα σκόρπισαν μιλώντας δυνατά ή χαχανίζοντας. Πολλοί ήρθαν τριγύρω μας. Και φυσικά αμέσως άρχισαν τις ερωτήσεις, ιδίως οι γυναίκες. Το παλικάρι με την αξίνα απαντούσε, πιέζοντας ολοφάνερα τον εαυτό του. Φαινόταν καθαρά πως θεωρούσαν σχεδόν ευτυχία τους και σπουδαίο συμπλήρωμα στις συγκινήσεις της εκδρομής την ανακομιδή, που πέτυχαν πάνω στην ώρα. Ο αδελφός μάλιστα ζαλίστηκε τόσο για μια στιγμή, ώστε έκανε το λάθος να τους δείξει ακόμα και το κρανίο με τη χαριστική βολή. Αυτό όμως θα ήταν πέρα απ' τα όρια της αντοχής τους, γιατί αμέσως πρόσεξα μια κίνηση για απομάκρυνση. Κάποιος τους θύμισε πως η ώρα περνάει. Εκείνη τη στιγμή η σκυμμένη γυναίκα τούς γύρεψε, αν έχουν, καμιά εφημερίδα για να σκεπάσει τα κόκαλα. Πολλοί προθυμοποιήθηκαν από εφημερίδες άλλο τίποτα, και τι εφημερίδες...

Πήραν να κατηφορίζουν. Μετά από λίγα βήματα άναψε ζωηρή συζήτηση ανάμεσά τους· σα να μην ήμασταν κι εμείς λίγο πιο πάνω. Ένας ακούστηκε να φωνάζει με θυμό: Καλά τους έκαναν αφού οι άλλοι σκότωσαν στρατιώτες του κατακτητή.

Κανένας δεν αντιμίλησε. Ήταν και κάποιος με στολή μαζί τους.

Μου 'ρθε να πέσω απάνω σε κείνη την άτιμη φωνή και να τη στραγγαλίσω άγρια, προτού προφτάσει να προχωρήσει. Αλλά την άκουσαν βέβαια συγχρόνως και τα δυο αδέλφια κι έσκυψαν πιο πολύ κατά το χώμα, σα να 'φαγαν καμτσικιά, αλλά και σα μαθημένοι από κάτι τέτοια.

Κατόπι ο άντρας άφησε την αξίνα· δεν υπήρχαν άλλωστε άλλα κόκαλα. Η αδελφή του έσβησε το κερί και πήρε το θυμιατό. Τα κόκαλα έμειναν ασκέπαστα. Η βρωμερή εφημερίδα κυλιόταν πάνω στα χόρτα.

Έμεινα ξοπίσω και με πήρε το παράπονο. Δεν ήμουν γνωστός τους ή συγγενής τους για να με πάρουν μαζί τους, όπως θα ήθελα. Εγώ τα 'χω καταφέρει να χωρώ και να ταιριάζω μονάχα με κάτι τέτοιους σαν αυτούς του πούλμαν. Γι' αυτό ξεκίνησα για το πιο λαϊκό καφενείο, και στο δρόμο συνέχεια έλεγα: Θεέ μου, μη μ' αφήνεις ούτε καλημέρα να 'χω πια με τέτοια, δήθεν εξευγενισμένα, υποκείμενα.

Κληρονομία χωρίς διαθήκη. Με ποια σειρά καλούνται οι κληρονόμοι

 Στο κληρονομικό δίκαιο όταν υφίσταται κληρονομιά χωρίς διαθήκη (κληρονομική εξ αδιαθέτου διαδοχή), τότε προβλέπονται έξι (6) τάξεις, με βάση τις οποίες καθορίζονται ποιοι καλούνται πρώτοι, δεύτεροι, τρίτοι, τέταρτοι, πέμπτοι και έκτοι στην κληρονομιά με σκοπό την αποδοχή ή την αποποίησή της.

Οι έξι (6) τάξεις είναι οι εξής:

Πρώτη τάξη στην κληρονομική διαδοχή

Ως κληρονόμοι εξ αδιαθέτου στην πρώτη τάξη καλούνται οι κατιόντες του κληρονομουμένου.

Αυτό σημαίνει ότι στην κληρονομιά πρώτα καλούνται, είτε να αποδεχτούν είτε να αποποιηθούν, τα τέκνα του θανόντος, τα οποία κληρονομούν ισομερώς, δηλαδή στο ίδιο ποσοστό.

Στην περίπτωση που κατά το χρόνο θανάτου του κληρονομουμένου δεν ζει ένα εκ των τέκνων του, που όμως έχει ζώντα δικά του τέκνα (εγγόνια του κληρονομουμένου), αυτά (τα εγγόνια) υπεισέρχονται στη θέση του τέκνου που δεν ζει (διαδοχή κατά ρίζες)

Ο επιζών σύζυγος του θανόντος (ή της θανούσης) στην πρώτη τάξη κληρονομεί το 1/4 της περιουσίας του θανόντος (ή της θανούσης) (δηλαδή 3/4 τα τέκνα και 1/4 ο επιζών σύζυγος)

Δεύτερη τάξη στην κληρονομική διαδοχή

Εφόσον δεν υπάρχουν κληρονόμοι πρώτης τάξης (τέκνα και εγγόνια του θανόντος) τότε δεύτεροι καλούνται οι κληρονόμοι δεύτερης τάξης.

Στη δεύτερη τάξη καλούνται μαζί οι γονείς του κληρονομουμένου, οι αδελφοί, καθώς και τέκνα και έγγονοι αδελφών που έχουν πεθάνει πριν από αυτόν.

Δηλαδή στη δεύτερη τάξη εμφανίζονται οι γονείς και τα αδέλφια του θανόντος. Εάν τα αδέλφια έχουν πεθάνει πριν από αυτόν τότε εμφανίζονται τα τέκνα των αδελφών (ανήψια) και αντίστοιχα τα εγγόνια αυτών τα οποία όμως αποκλείονται από την κληρονομιά εφόσον υπάρχουν τέκνα αδελφών (ανήψια).

Οι Ετεροθαλείς αδελφοί, αν συντρέχουν στην κληρονομιά με γονείς ή με αμφιθαλείς ή με τέκνα ή εγγόνους αμφιθαλών αδελφών, παίρνουν το μισό της μερίδας που ανήκει στους αμφιθαλείς. Το μισό επίσης παίρνουν και τα τέκνα ή οι έγγονοι ετεροθαλών αδελφών που έχουν πεθάνει πριν από τον κληρονομούμενο.

Ο επιζών σύζυγος του θανόντος (ή της θανούσης) στην δεύτερη τάξη κληρονομεί το 1/2 της περιουσίας του θανόντος (ή της θανούσης)

Τρίτη τάξη στην κληρονομική διαδοχή

Στην τρίτη τάξη καλούνται οι παππούδες και οι γιαγιάδες του κληρονομουμένου και από τους κατιόντες τους τα τέκνα και οι έγγονοι, δηλαδή οι θείοι (τέκνα των παππούδων) και τα εξαδέλφια (έγγονοι παππούδων) του θανόντος.

Αν ζουν οι παππούδες και οι γιαγιάδες και των δύο γραμμών, κληρονομούν μόνο αυτοί κατά ισομοιρία. Εδώ αποκλείονται οι θείοι και τα εξαδέλφια του θανόντος και κληρονομούν στο ίδιο ποσοστό οι παππούδες και οι γιαγιάδες από αμφότερες τις γραμμές (μητρική και πατρική).

Αν δεν ζεί ο παππούς ή η γιαγιά από την πατρική ή τη μητρική γραμμή, στη θέση εκείνου που έχει πεθάνει υπεισέρχονται τα τέκνα και οι εγγονοί του. Μόνο εάν έχει πεθάνει ο παππούς ή η γιαγιά εμφανίζονται οι θείοι και τα εξαδέλφια του.

Αν δεν υπάρχουν τέκνα και έγγονοι (θείοι και εξαδέλφια του θανόντος), η μερίδα αυτού που έχει πεθάνει περιέρχεται στον παππού ή τη γιαγιά, της ίδιας γραμμής και αν δεν υπάρχει, στα τέκνα και στους εγγονούς του.

Αν δεν ζούν ο παππούς και η γιαγιά, είτε από την πατρική είτε από τη μητρική γραμμή και δεν υπάρχουν τέκνα και έγγονοι αυτών που έχουν πεθάνει, κληρονομούν μόνο ο παππούς ή η γιαγιά ή τα τέκνα και οι έγγονοί τους από την άλλη γραμμή.

Πώς κληρονομούν και ποσοστό

Τα τέκνα κληρονομούν κατά ισομοιρία κι αποκλείουν τους εγγόνους της ίδιας ρίζας. Οι έγγονοι κληρονομούν κατά ρίζες.

Ο επιζών σύζυγος του θανόντος (ή της θανούσης) στην τρίτη τάξη κληρονομεί το 1/2 της περιουσίας του θανόντος (ή της θανούσης)

Τέταρτη τάξη στην κληρονομική διαδοχή

Στην τέταρτη τάξη καλούνται οι προπαππούδες και οι προγιαγιάδες του κληρονομουμένου που ζούν και κληρονομούν κατά ισομοιρία ανεξάρτητα αν ανήκουν στην ίδια ή σε διάφορες γραμμές.

Ο επιζών σύζυγος του θανόντος (ή της θανούσης) στην τρίτη τάξη κληρονομεί το 1/2 της περιουσίας του θανόντος (ή της θανούσης)

Επιπλέον ο επιζών σύζυγος του θανόντος (ή της θανούσης) παίρνει ως εξαίρετο, ανεξάρτητα από την τάξη με την οποία καλείται, τα έπιπλα, σκεύη, ενδύματα και άλλα τέτοια οικιακά αντικείμενα που τα χρησιμοποιούσαν είτε μόνος εκείνος που επιζεί είτε και οι δύο σύζυγοι. Αν όμως υπάρχουν τέκνα του συζύγου που πέθανε, λαμβάνονται υπόψη οι ανάγκες και αυτών, εφόσον το επιβάλλουν οι ειδικές περιστάσεις για λόγους επιείκειας.

 Κανόνας της χωρίς διαθήκη κληρονομικής διαδοχής

Εφόσον κληθεί μια τάξη οι επόμενες αποκλείονται. Δηλαδή εάν καλούνται στην κληρονομιά οι κληρονόμοι της πρώτης τάξης αποκλείονται οι κληρονόμοι δεύτερης, τρίτης, τέταρτης κλπ τάξης.

Εάν αποποιηθούν ή με οποιονδήποτε τρόπο εκπέσουν από την κληρονομιά οι κληρονόμοι κάποιας τάξης, τότε ακολουθούν οι κληρονόμοι της επόμενης.

Αποδοχή και αποποίηση της κληρονομίας

Τι πρέπει να γνωρίζουμε για την αποδοχή και αποποίηση της κληρονομίας

Πέμπτη τάξη στην κληρονομική διαδοχή

Αν δεν υπάρχουν συγγενείς της πρώτης, της δεύτερης, της τρίτης και της τέταρτης τάξης, ο σύζυγος που επιζεί καλείται ως εξ αδιαθέτου κληρονόμος σε ολόκληρη την κληρονομία.

Έκτη τάξη στην κληρονομική διαδοχή

Αν κατά την επαγωγή της κληρονομίας δεν υπάρχει ούτε συγγενής από εκείνους που καλούνται κατά το νόμο, ούτε σύζυγος του κληρονομουμένου, ως εξ αδιαθέτου κληρονόμος καλείται το δημόσιο

Για τη Χορήγηση Πιστοποιητικού περί δημοσίευσης ή μη διαθήκης   αρμόδια υπηρεσία είναι : Το Οικείο Πρωτοδικείο – Ειρηνοδικείο

Πηγή: http://www.odigostoupoliti.eu

 

Τι επιθυμεί ένα μικρό παιδί

 

Δασκάλα της  5^ης  Δημοτικού ζήτησε από τους μαθητές της να γράψουν μια έκθεση με θέμα ‘’Τι επιθυμώ πολύ και θα ζητούσα από το ΘΕΟ να μου το δώσει’’.

Ένα από τα παιδιά έγραψε την παρακάτω απλή, περιεκτική και κυρίως ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ έκθεση, που μας προβληματίζει όλους.

‘’Θεέ μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ. Θέλω να με κάνεις Τηλεόραση!

Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου. Να έχω το δικό μου χώρο. Να έχω την οικογένειά μου γύρω από εμένα. Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω. Θέλω να είμαι το κέντρο της προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι χωρίς διακοπές ή ερωτήσεις. Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση όταν δεν λειτουργεί. Όταν είμαι τηλεόραση , θα έχω την παρέα του πατέρα μου όταν έρχεται στο σπίτι από τη δουλειά, ακόμα και αν είναι κουρασμένος.

Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στεναχωρημένη, αντί να με αγνοεί….

Θέλω τ΄αδέλφια μου να μαλώνουν για το ποιος θα περνάει ώρες μαζί μου.

Θέλω να νοιώθω, ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη, πότε- πότε, μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα.

Και το τελευταίο, κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους.

Θεέ μου, δε ζητάω πολλά.

Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση!’’

Τη δασκάλα που τη διάβασε (καθώς βαθμολογούσε) την έκανε να κλάψει. Ο σύζυγός της που μόλις είχε μπει στο σπίτι, τη ρώτησε: ‘’τι συμβαίνει;’’. Αυτή απάντησε:  ‘’Διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου’’.

Ο σύζυγος αφού τη διάβασε είπε: ‘’Θεέ μου, το καημένο το παιδί. Τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί!’’. Τότε η δασκάλα τον κοίταξε και είπε: ‘’Αυτή η έκθεση είναι του γιού μας!...’’.

Ας προβληματιστούμε, όλοι μας από τα παραπάνω και ας προσπαθήσουμε να βρούμε τρόπο απεξαρτητοποίησης  και αποδέσμευσης από την παντοδυναμία της τηλεόρασης  και να ασχοληθούμε περισσότερο  με την οικογένεια, με τα παιδιά μας ........

Πηγή: Το αλιεύσαμε στο διαδίκτυο (αρ.φύλλου 237 Νέα του Σ.Α.Σ) και το αναδημοσιεύουμε για προβληματισμό:

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΟΥΣΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ:( 5 Απόσπασμα από το βιβλίο ΑΝΘΟΥΣΑ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ)

 Γράφει η Μαρίτσα Σαριντζιώτου - Σπύρου

Συνεχίζουμε κάποιες αναφορές από τα περασμένα χρόνια. Οι λεπτομέρειες είναι απίστευτα πολλές και ενδιαφέρουσες……Σχεδόν επιγραμματικά αναφέρουμε τον Περικλή τον Μπακόλα που προμήθευε τους κατοίκους με το καθημερινό τους ψωμί ,τον Νίκο τον Αλτανόπουλο που τους τροφοδοτούσε με λαχανικά, τον τσαγκάρη τον Ψάρη, το Δημήτρη τον Αρμενάκη και τον Φάνη τον Τζίρο τους εργολάβους της περιοχής και τον Κώστα Αλτανόπουλο αργότερα. Πριν όμως από αυτούς ίσως ο πρώτος εργολάβος , ήταν ο Χαράλαμπος Μπόγρης….Οι πρώτοι κάτοικοι διασκέδαζαν την πρωτόγονη κατάσταση που ζούσαν. Κάποιοι έμεναν αρχικά σε αντίσκηνα και τα βράδια πριν κοιμηθούν έπαιζαν καραγκιόζη. Από μέσα οι μεγάλοι και έξω τα παιδιά να παρακολουθούν. Το γέλιο που έπεφτε ήταν απερίγραπτο. «Όμορφα χρόνια εκείνα…..φτωχικά ,αλλά όμορφα! Ενωμένοι οι κάτοικοι, ανταμώνανε τα βράδια και κάνανε βεγγέρες με τα φαγητά τους, τους χορούς και τα τραγούδια»! Τον χειμώνα, όταν χιόνιζε, όλοι έβγαιναν και καθάριζαν τις αυλές τους και τους δρόμους βοηθώντας ο ένας τον άλλο, σε αντίθεση με τη σημερινή εποχή που οι κάτοικοι παίρνουν τηλέφωνο και εκφράζουν παράπονα διότι η Κοινότητα δεν πάει λένε, πόρτα- πόρτα να μοιράσει ψωμί, εφημερίδα και τσιγάρα (εξέλιξις γαρ). Όμως στην Ανθούσα δεν ήταν όλα ρόδινα. Παρά τη σύμπνοια των κατοίκων, υπήρχαν προβλήματα που άλλοι τα δημιουργούσαν! Οι πλατείες του Προαστίου μας, παρ’ ότι αρχικά ήταν χαραγμένες, εν τούτοις βρέθηκαν πουλημένες. Μαρτύρησαν οι κάτοικοι για να τις πάρουν πίσω. Η αστυνομία γκρέμιζε σωρηδόν τους κόπους των ιδιοκτητών και πετούσε γκρεμίζοντας όχι μόνο τα πράγματα των νοικοκυραίων, αλλά έχυνε και το δυσεύρετο νερό τους που τότε ήτανε χρυσάφι! Μια μέρα πήγαν οι αστυνομικοί στο σπίτι που έφτιαχνε ο Ξεζονάκης για την οικογένειά του. Η γυναίκα του η Αγγελική, λεπτή, ψηλή και θαρραλέα καθώς ήταν, φώναξε τα τρία αγόρια της και είπε στους αστυνομικούς: "Αυτά τα τρία αγόρια τα μεγαλώνω και τα ετοιμάζω για την πατρίδα και η πατρίδα δεν τους επιτρέπει να μείνουν κάτω από μία στέγη;" Πάνω από 50 ολόκληρα χρόνια παρέμεινε η περιοχή κυνηγημένη ως αυθαίρετη! Πάσχιζε και αγωνιούσε και πικραινότανε! Η λέξη μαρτύριο δεν είναι υπερβολή, γιατί πολλοί Ανθουσιώτες έφυγαν από τη ζωή με αυτόν τον καημό, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που επανειλημμένα βρέθηκαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου, πληρώνοντας εκτός από ψυχική οδύνη και υψηλά ποσά για πρόστιμο και δικηγορικά έξοδα….

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΟΥΣΑ!

 Κοινοποιούμε σήμερα ένα VIDEO του 2012 όπου οπτικοακουστικά θα δούμε τις συνεχείς προσπάθειες των Ανθουσιωτών και των φορέων της Ανθούσας για την επίλυση των προβλημάτων της

https://www.youtube.com/watch?v=IyYDGW_soCg

Παρακαλούμε κάντε τον κόπο να το δείτε ...... Επιλέξτε το link και στη συνέχεια πατάμε μετάβαση...  καλή ανάγνωση.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΟΥΣΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ:

 Γράφει η Μαρίτσα Σαριντζιώτου - Σπύρου

Λίγα λόγια παρμένα από το βιβλίο….. Αρκετοί από τους πρώτους κατοίκους, έζησαν το μαρτύριο της κατάσχεσης των οικοπέδων τους….Και αφού τα πλήρωσαν αυτά εις διπλούν, άρχισαν να ελπίζουν και να δημιουργούν! Ανάμεσα στα πρώτα πρόχειρα σπίτια και μάλλον πριν από αυτά, από το 1950, αποτελούσε σήμα κατατεθέν το πρώτο αρχοντικό σπίτι της Ανθούσας, η βίλα του Αυλονίτη…..Την Άνοιξη η περιοχή ντυνόταν στα κόκκινα με τις κοκέτες παπαρούνες που στόλιζαν απ’ άκρου εις άκρον την Ανθούσα και που μαζί με όλα τα άλλα αξεσουάρ της φύσεως αποτελούσαν έναν μαγευτικό πίνακα! Το ντεκόρ το συμπλήρωναν θριαμβευτικά τα κατάξανθα πανύψηλα στάχυα που λικνίζονταν από τον αέρα πότε νωχελικά και πότε σαν τρελά πέρα δώθε. Ένα τέτοιο θέαμα συναντούσαμε στη περιοχή «Λάκα» όπου βρίσκεται και το σημερινό σχολείο. Μετά από 25-30 χρόνια, άρχισαν δειλά- δειλά, να ορθώνονται σύγχρονα σπίτια και σήμερα πια η «Λάκα» να σφύζει από ζωή!

Η πρώτη κάτοικος της Λάκας ήταν από το 1953 η Κυρα Δέσποινα, από το Σεβντίκιοϊ της Σμύρνης…..Το ξεροτράχαλο οικόπεδό της το είχε μετατρέψει σε μικρό παράδεισο από τις πρασινάδες και τα λουλούδια που φύτευε και με πολλή αγάπη τα φρόντιζε! Οι πρώτες ΄φίλες της ήταν η Λενιώ που συχνά τρώγανε μαζί τους Μικρασιάτικους μεζέδες της και η κυρά Μαρία , η πεθερά του Ξεζονάκη, μια γλυκύτατη καλοσυνάτη γιαγιά που κρατούσε πάντα στην ποδιά της το νήμα με το βελονάκι και έπλεκε αριστουργήματα! Αυτήν ειδικά τη θυμάμαι με νοσταλγία….! Αργότερα μεγάλωσε η παρέα, αλλά ήταν πάντα τόσο όμορφη παρέα γιατί τις ένωναν κοινά ενδιαφέροντα……

Προβολή στατιστικών

Απήχηση δημοσίευσης 110

11Σοφια Μοιρ, Παρασκευή Σούλη και 9 ακόμη

5 σχόλια

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση

΄΄ΑΝΘΟΥΣΑ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ΄΄

 Γράφει η Μαρίτσα Σαριντζιώτου Σπύρου

Αγαπητοί συντοπίτες! 

Σε σχέση με τον παλιό καλό καιρό που οι κάτοικοι της Ανθούσας επικοινωνούσαν μεταξύ τους και, παρά τις τυχόν διαφωνίες τους, αυτό ήταν πιο ανθρώπινο, στην εποχή μας κατέστη πλέον αδύνατο…..

 Έτσι με τα ηλεκτρονικά μέσα που χρησιμοποιούμε για επικοινωνία, σκεφτήκαμε να ανασύρουμε  από το παρελθόν πρόσωπα και πράγματα που οι παλαιότεροι θα θυμηθούν και θα συγκινηθούν, αλλά και οι νέοι, αν το θέλουν, θα μάθουν ότι αυτό που σήμερα βλέπουν στην Ανθούσα δεν ήταν εξ’ αρχής έτσι, αλλά πολύ χειρότερα και όμως ΟΙ ΑΝΘΟΥΣΙΏΤΕΣ είχαν τσαγανό και δύναμη για να παλέψουν!  

                           Η Ιστορία της περιοχής μας αρχίζει από το 1953….. 

     Στις σελίδες της φιλόξενης ΦΩΝΗΣ ΤΗΣ ΑΝΘΟΥΣΑΣ  στο Blog  και FB, κατά τακτά διαστήματα, θα αναφέρουμε πρόσωπα και πράγματα που είναι αποσπάσματα από το βιβλίο μου ΄΄ΑΝΘΟΥΣΑ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ΄΄   Το οποίο θα διατίθεται πλέον ΔΩΡΕΑΝ ΑΠΟ ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΝΘΟΥΣΑΣ ,  όπου έχω διαθέσει αρκετά βιβλία, με σκοπό τη διανομή στους επιθυμούντες να το αποκτήσουν . 

Δεκέμβριος  του 2021    

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΟΥΣΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ !!!

Γράφει η Μαρίτσα Σαριντζιώτη - Σπύρου

Μυρωδάτα ,φυσικά και φιλόξενα ήταν τα χώματα της όμορφης αυτής γης με τις ανηφοριές, τα πλατώματα και τις κατηφοριές της έτσι διαμορφωμένα, ώστε σε όποια θέση – ακόμα και σήμερα- κι αν βρεθεί κάποιος, να αισθανθεί υπέροχα γιατί η κάθε γωνιά αυτού του τόπου έχει τη δική της θέα,τη δική της χάρη!

Τα πουλιά και τα κοκόρια καλημέριζαν την Ανατολή και οι τσομπάνηδες που έβγαζαν για βοσκή στις πλαγιές τα πρόβατά τους, με τα κουδουνάκια τους χάριζαν στην περιοχή μια θαυμάσια κινούμενη μολυβιά, συμπλυρώνοντας έτσι και ακουστικά το μαγευτικό τοπίο. Την περιοχή διαφεντεύανε οι αρχιτεκτόνισσες αλεπούδες με τις δίπορτες φωλιές τους, όχι πως σήμερα δεν υπάρχουν, μόνο που σήμερα στην περιοχή διαφεντεύει ο άνθρωπος ώστε μαζί με την εξέλιξη και τον πολιτισμό απολαμβάνει και τη φύση! Η κουκουβάγια δεν τους τρόμαζε τη νύχτα , ούτε ο Γκιώνης τους μελαγχολούσε όταν φώναζε τον αδελφό του

. Ετσι οι πρώτοι κάτοικοι της Ανθούσας, για να μη χάσουν τα δώρα της φύσης, πάση θυσία προτιμούσαν να μένουν σε αυτήν στερούμενοι τις ανέσεις της πόλης! Τα πρώτα σπίτια έγιναν με τενεκέδες ή πλίνθους και παράγκες από νοβοπάν με νερό για πλύσιμο από το πρωτόγονο βρυσάκι και πόσιμο νερό από τη στάμνα, με τη λάμπα πετρελαίου και την ανοχή των δυνατών ανέμων που λύγιζαν τα πεύκα και σήκωναν τις σκεπές από τις παράγκες. Τίποτα δεν τους πτοούσε και το διασκέδαζαν!

Νοιάζομαι

Σχόλιο

Κοινοποίηση