ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΟΥΣΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ:( 5 Απόσπασμα από το βιβλίο ΑΝΘΟΥΣΑ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ)

 Γράφει η Μαρίτσα Σαριντζιώτου - Σπύρου

Συνεχίζουμε κάποιες αναφορές από τα περασμένα χρόνια. Οι λεπτομέρειες είναι απίστευτα πολλές και ενδιαφέρουσες……Σχεδόν επιγραμματικά αναφέρουμε τον Περικλή τον Μπακόλα που προμήθευε τους κατοίκους με το καθημερινό τους ψωμί ,τον Νίκο τον Αλτανόπουλο που τους τροφοδοτούσε με λαχανικά, τον τσαγκάρη τον Ψάρη, το Δημήτρη τον Αρμενάκη και τον Φάνη τον Τζίρο τους εργολάβους της περιοχής και τον Κώστα Αλτανόπουλο αργότερα. Πριν όμως από αυτούς ίσως ο πρώτος εργολάβος , ήταν ο Χαράλαμπος Μπόγρης….Οι πρώτοι κάτοικοι διασκέδαζαν την πρωτόγονη κατάσταση που ζούσαν. Κάποιοι έμεναν αρχικά σε αντίσκηνα και τα βράδια πριν κοιμηθούν έπαιζαν καραγκιόζη. Από μέσα οι μεγάλοι και έξω τα παιδιά να παρακολουθούν. Το γέλιο που έπεφτε ήταν απερίγραπτο. «Όμορφα χρόνια εκείνα…..φτωχικά ,αλλά όμορφα! Ενωμένοι οι κάτοικοι, ανταμώνανε τα βράδια και κάνανε βεγγέρες με τα φαγητά τους, τους χορούς και τα τραγούδια»! Τον χειμώνα, όταν χιόνιζε, όλοι έβγαιναν και καθάριζαν τις αυλές τους και τους δρόμους βοηθώντας ο ένας τον άλλο, σε αντίθεση με τη σημερινή εποχή που οι κάτοικοι παίρνουν τηλέφωνο και εκφράζουν παράπονα διότι η Κοινότητα δεν πάει λένε, πόρτα- πόρτα να μοιράσει ψωμί, εφημερίδα και τσιγάρα (εξέλιξις γαρ). Όμως στην Ανθούσα δεν ήταν όλα ρόδινα. Παρά τη σύμπνοια των κατοίκων, υπήρχαν προβλήματα που άλλοι τα δημιουργούσαν! Οι πλατείες του Προαστίου μας, παρ’ ότι αρχικά ήταν χαραγμένες, εν τούτοις βρέθηκαν πουλημένες. Μαρτύρησαν οι κάτοικοι για να τις πάρουν πίσω. Η αστυνομία γκρέμιζε σωρηδόν τους κόπους των ιδιοκτητών και πετούσε γκρεμίζοντας όχι μόνο τα πράγματα των νοικοκυραίων, αλλά έχυνε και το δυσεύρετο νερό τους που τότε ήτανε χρυσάφι! Μια μέρα πήγαν οι αστυνομικοί στο σπίτι που έφτιαχνε ο Ξεζονάκης για την οικογένειά του. Η γυναίκα του η Αγγελική, λεπτή, ψηλή και θαρραλέα καθώς ήταν, φώναξε τα τρία αγόρια της και είπε στους αστυνομικούς: "Αυτά τα τρία αγόρια τα μεγαλώνω και τα ετοιμάζω για την πατρίδα και η πατρίδα δεν τους επιτρέπει να μείνουν κάτω από μία στέγη;" Πάνω από 50 ολόκληρα χρόνια παρέμεινε η περιοχή κυνηγημένη ως αυθαίρετη! Πάσχιζε και αγωνιούσε και πικραινότανε! Η λέξη μαρτύριο δεν είναι υπερβολή, γιατί πολλοί Ανθουσιώτες έφυγαν από τη ζωή με αυτόν τον καημό, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που επανειλημμένα βρέθηκαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου, πληρώνοντας εκτός από ψυχική οδύνη και υψηλά ποσά για πρόστιμο και δικηγορικά έξοδα….