Προσδοκίες " ορατού " μέλλοντος!

 

  Γράφει ο Ανδρέας Τριάντης

Καθήμενος και αναλογιζόμενος πού πηγαίνω, αυτόματα μου δημιουργήθηκε η απορία από πού έρχομαι. Κι επειδή μού είναι αδύνατο να απαντήσω ( τέτοια ερωτήματα είναι υπαρξιακού και μεταφυσικού περιεχομένου και γι'   αυτό κάθε απάντηση είναι αυθαίρετη και δεν ταιριάζει στο χαρακτήρα μου να την αποδεχτώ ) αρκούμαι στα καταγεγραμμένα από την οσημέραι φθίνουσα μνήμη μου και αναπολώ την περασμένη μου ζωή, που πέρασε σαν νερό ανεπιστρεπτί και απ΄ όσα έζησα, γι' άλλα συγκινούμαι, γι΄ άλλα περηφανεύομαι, γι΄ άλλα νιώθω ενοχές   και   γι΄ άλλα μελαγχολώ. Μεγαλύτερη όμως μελαγχολία νιώθω, όταν ατενίζω προς το μέλλον, το οποίο ίσως όλοι μας ονειρευόμαστε καλό, αισιοδοξούμε και σχεδιάζομε να είναι καλύτερο απ΄ ό,τι το παρελθόν , αλλά υπολογιζόμενο αποκαλύπτεται συντομότερο απ΄ αυτό και ενδεχομένως  φορτωμένο με περισσότερες και μεγαλύτερες δοκιμασίες. Ο Αλεξανδρινός ποιητής Κων. Καβάφης φαντάζομαι ότι βίωνε ανάλογα συναισθήματα, όταν έγραφε το ποίημα με τίτλο " Κεριά." Σπουδάστε το. Αξίζει πολλά, αφού πιθανόν να συμβάλει σε από μέρους σας αναθεώρηση πολλών πραγμάτων που αφορούν στη ζωή σας.

Κεριά

Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας

σα μια σειρά κεράκια αναμμένα —

χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,

μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·

τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,

κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,

και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.

Εμπρός κυτάζω τ’ αναμμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω

τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,

τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)